فرياد انديشه را ميشنويم؟
از دير باز اين پيام در گوشه وكنار نوشته وخوانده شده بود كه (أگر بشكنيد ما را تعداد مان دوبرابر مى شود) اين نوشتار مختصر فرياد قلم بود.
تنها قلم اين خاصيت را ندارد، فرياد انديشه نيز همين انعكاس و بيشتر دارد.
پس بازداشت خبر نگاران (ومخالفان غير مسلح) در نقاط مختلف جهان به هر علتي باشد، اين فرياد وپيام را بگوش حاكمان همان كشور ميرساند.
فرياد انديشه نيز فراگير خواهد بود، أما با صدائى رسا تر.
انديشه را با انديشه ممكن است وقلم را باقلم.
أما شكستن وزور گفتن، هرگز(!)
حتى براى اجراى احكام قطعيه الهى.
از سوى ديگر متأسفانه حاكمان را گوش شنوا نيست، اگر بود، وضع جهان اسلام پس از رحلت رسول گرامى (صلى الله عليه وآله) اينگونه نمى شد.
كسى نگويد امير مؤمنان چند جنگ در زمان حكومتش داشت، زيرا اين سخن مغالطه اى بيش نيست، زيرا كه آن حضرت پيشواى متصل به پروردگار بود اولاً، ظالم نبود ثانياً، جنگ نكرد ثالثاً.
آنچه انجام شد دفاع بود نه جنگ، شورشگران مسلح بودند نه بى سلاح، قتل كردند، امنيت مردم را حقيقةً به خطر انداختند، وانگهى پس از جنگ آشوبگران به منزلهايشان باز گشتند وكسى آنها را متعرض، تعقيب، ويا باز داشت نكرد.
اينها فرقهائى است كه در وهله اول بنظر ميرسد…
أما آنچه امروزه اتفاق مى افتد براى حفظ مقام وحكومت است نه برقرارى امنيت.
ولذا علي (عليه السلام) زندان نداشت، هرچه بود، فرار از آن ممكن وآسان بود، و اگر زندانى فرار مى كرد كسى به دنبال او نمى رفت، عرصه زندگى بر مخالف عقيدتى، يا سياسى تنگ نمى شد.
ايشان عدل داشتند ودر كنار عدل آزادى را عرضه نمودند تا حكم خداوند به درستى انجام شود.
ولذا مى فرمود: من ميدانم تنها شمشير است كه شما را به راه راست هدايت مى كند، أما اين كار دين من را فاسد واخرت من را تباه مى كند.
علت اينكه مراجع گرام در اين عصر فتوى مى دهند كه اعترافهاى اجبارى وپرونده سازى براى زندانى حرام است، براى بيان همين مطلب است. اين حكم خداوند است كه از زبان فقهاى غير حكومتى بيان مى شود.
