فرعون نهفته، يا امتحانى ديگر؟
چندى پيش نمايندگان دوكشور ايران وعراق طى نشستى مقرر نمودند مسأله رواديد زيارت عتبات عاليات تسهيل وشيعيان بتوانند به زيارت بارگاههاى ملكوتى در عراق مشرف شوند.
اين خبر اقلاً براى مدتى سبب خوشحالى گروه كثيرى از شيعيان ايران گرديد و ايشان را اميد وار ساخت.
أما مانند اكثر قراردادهاى كشورهاى خاورميانه، اين سر وصدا، يك مسأله شكلى بيش نبود.
نميخواهم گناه را به گردن مسؤلين دوكشور بياندازم، أما آنچه پيش آمد، حقيقت پنهانى را آشكار ساخت.
رواديد زيارت با يك سرى قوانين دست وپا شكسته وغير قابل انجام ارتباط پيدا كرد، به نحوى كه فقط سازمانهاى از پيش تعيين شده بتوانند از آن استفاده كنند.
دولت لائيك عراق كه به ظاهر مشكله اى براى رواديد نداشت، دست يك سرى واسطه هائى را باز كرد تا باقيمتهاى ١٥٠ تا ٥٠٠ دلار ويزا ويا باصطلاح دعوت نامه درست كنند.
ايران اسلامى نيز، به وسيله شركتهاى دولتى يا نيمه دولتى، اهداف اقتصادى يا امنيتى (!) خود را دنبال كند.
حتى كساني كه توانستند از زواياى قانون استفاده كنند وبراى خويشان واقوام خود دعوت نامه درست كنند، مجبور هستند هنگام ورود ميهمان، در فرودگاه حاضر شوند. اين حضور الزامى است.
آنچه هويدا گشت، فرعون درونى ما بود، كه خيال ميكرديم آدمهاى خوبى هستيم، وبا اين امتحان كوچك معلوم گرديد، هركس كارى ميكند، نه بر أساس عقده وعشق است.
در اين ميان افراد اندكى هستند كه ازاين امتحان الهى سر افراز بيرون شدند، آنان كه خدا را مد نظر خود دارند. و طبيعى است كه ره روان كاروان خداوند اندك وانگشت شمارند.
يعنى منع وعوارضى كه درزمان بنى عباس حكومتى بود، امروزه مردمى شد، تا همه از اين خوان گسترده گناه بهرمند شويم.
بار الها عاقبت ما را ختم بخير فرما. آمين.
١٧ ذى قعده ١٤٤٢
