أميدها و آرزوها
آورده داند كه هارون خليفه عباسى خبر دار شد كه شخصى سالخورده هست كه رسول خدا صلى الله عليه وآله را ديده است.
دستور داد بياوريدش.
توانائى حركت نداشت. شايد حدود دويست سال عمر داشت.
او را احضار كرد تا شايد حديثى از رسول خدا صلى الله عليه وآله بياد داشته باشد.
با هزار طرفند وزحمت توانستند او را به پيشگاه خليفه حاضر كنند.
هارون سؤال كرد: حديثى از رسول خدا صلى الله عليه وآله بياد دارى كه ما از آن بهره گيريم؟
عرض كرد: بله.
بگو مى شنويم.
شنيدم از رسول خدا صلى الله عليه وآله كه فرمود: آدمى در حالى كه سالخورده وپير مى شود دو ويژگى در وجود او رويش پيدا مى كند:
طمع وآرزوهاى دراز.
هارون خوشحال شده دستور داد پنج هزار دينار طلا به او دادند.
پير مرد خوشحال واجازه مرخصى گرفت.
پير مرد در راه بازگشت ودرحاليكه او را در زنبيل گذاشته بودند، گفت: مرا برگردانيد، باخليفه عرضى دارم.
او را بازگردانده ونزد هارون قرار دادند.
هارون: خيره؟
مطلبى ديگر بياد دارى؟
گفت: سؤال دارم.
بگو: اين هديه براى فقط امسال است يا هرساله بمن مى رسد؟
هارون خنده اى كرده وگفت: رسول خدا صلى الله عليه وآله راست فرمود(!).
خواننده عزيز، تو خود حديث مفصل بخوان از اين مجمل.
همه پير وسالخورده وفرتوت مى شويم، آيا توشه اى براى آخرت خود برداشته ايم؟
مرگ پير وجوان نمى شناسد، ولى آخرت بى توشه نيز زيان بزرگ است.
براى وصيت هرگز دير نيست.
وصيت كننده هم زيان مادى نمى بيند، براى وارث هم صد يا هفتاد، چندان فرقى نيست.
يك سوم دارائى خود را براى كار خير وصيت كنيم.
هرچند اندك باشد.
بيائيد هم اكنون توشه خود را برداريم وخانه آخرت خود را زينت بخشيم.
