فرهنگ عذر خواهى
هر انسانى ممكن است، به هردليلى مرتكب اشتباه بشود، براى حل اين مشكل دو راه بيشتر وجود ندارد:
١- بر اشتباه خود اصرار ورزيم، وعاقبت لج بازى كنيم.
٢- قدم پيش گذاريم وبابت اشتباه خود معذرت بخواهيم.
با اين مقدمه، ودر ايام ماه مبارك رمضان، خوب است كه دعاهاى اين ماه را بادقت نگاه كنيم.
از دعاهاى روزانه گرفته، تا دعاى افتتاح ودعاى سحر، دعاى ابو حمزه ثمالى ودعاى كميل، ودهها دعاى ديگر، همه دعاها بدون استثنا، يا بما ياد ميدهد معذرت خواهى كنيم، ويا اينكه خداوند را غفار معرفى مينمايد.
از همه مهمتر: تمامى اجزاء قرانى كه در اين ايام ختم ميكنيم، وتمامى دعاهاى اين ماه، فرهنگ عذر خواهى را به زبانها ومعانى مختلف بيان ميكنند، تا ما باد بگيريم وآن را بكار بگيريم.
معذرت خواهي اولاً، وجدان درونى ما را آرامش ميبخشد.
ثانياً، به طرف مقابل ميفهماند من اصرارى بر اشتباه خود ندارم، و آنچه پيش آمده عمدى نبوده، واگر هم آنوقت عمدى بوده اكنون پشيمان شده ام.
وثالثاً، محبت را كه از پنجره اتاق بيرون رفته بود، باتمام قدرت از درب اتاق وارد ميشود.
رابعاً، عمر من وشما را طولانى مينمايد.
وخامساً، واز همه بالاتر خداوند ورسولش وهمه امامان برحق را خوشحال ميكند.
زيرا همه إيشان از مؤمن انتظار دارند فرهيخته باشد، رستگار شود، جامعه ايمانى بسازد ودهها مورد ديگر.
و اگر مدتى از آن گذشته وكدورتى پيش آمده، يا اينكه به هردليلي نميتوانم علناً ودرمقابل ديگران از او معذرت خواهى كنم، ميتوانم شب هنگام، سراغ او بروم و به او دوستانه بگويم: من معذرت ميخواهم.
اگر چه در ملاء عام ودرمقابل ديگران معذرت خواستن نه تنها آدمى را كوچك نميكند، بلكه در جامعه، ودر مقابل ديگران انسان را بزرگ ميكند.
تجربه نشان داده است، معذرت خواهى علنى، گذشته از اينكه جنبه آموزشى وتربيتى براى ديگران دارد، راه لج بازى طرف ديگر را ميبندد، واگر او نبخشد، او را از چشم شنوندگان وبينندگان مي اندازد.
وپايان سخن اينكه:
ما نميدانيم عمر ما چه زمانى به پايان ميرسد، وبدون شك اگر كسي از ما دلخور باشد، در آن دنيا گير هستيم تا راضى شود، پس چه بهتر كه در همين دنبا قضايا را حل وفصل دهيم تا گرفتار مشكلات اون دنيا نشويم.
