محبت گفتنى است يا ديدنى؟
بي شك همه انسانها همسر وفرزندانشان را دوست دارند، مگر آنها كه بعللى با همسرشان اختلاف دارند وكدورتى حاصل شده است.
ولى همه آنها، دوستت دارم را بر زبان نمى آورند.
گفتن اينكه دوستت دارم، خود مطلب مهمى است كه بايد بر زبان آورده شود.
فرقى نيست كه شنونده، همسر باشد يا فرزند، پدر باشد يامادر، خواهر باشد يا برادر.
اينكه بگوييم: اگر دوستش نداشتم برايش هديه نمى آوردم، يا اينكه برايش بهترين هارا تهيه نمى كردم، يا اينكه خودش ميدونه من دوستش دارم، يا دهها گفته ديگر كه ما در دل به آن ايمان داريم، مشكلى را حل نمى كند.
پيامبر عظيم الشأن، وامامامان بر حق، در دهها متن مذهبى فرموده اند:
١- اينكه مرد به همسرش بگويد دوستت دارم، اين معنى از ذهن خانم پاك نمى شود.
٢- برادر ايمانى خودت را اگر دوست دارى حتماً به أو بگو.
ودهها متن وروايت مذهبى ديگر، نشان دهنده أهميت بيان است بازبان، چه آنكه زبان گوياى درونى است كه نهفته است ونا پيدا.
بى شك كردار زيباى انسانها نشاندهنده قلب پاك وبى آلايش است، واگر كسى را دوست نداشته باشيم نميتوانيم به او محبت و ياخدمت كنيم، ولى محبت درونى بدون بيان مانند ماشينى است كه نتوان آن را روشن كرد(!)
اينكه بگوئيم: برايت ماشين خريده ام، اين نصف لذت است، ولى هنگامى كه سويچ ماشين را به او بدهى وبگوئى اين ماشين را براى تو خرديه ام، صداى هورا به آسمان ميرسد وهمه آن را ميشنوند.
پس بيائيد به يكديگر بگوئيم عزيزم دوستت دارم.
