تاكي كوتاه بيام؟
بسيارى از ما خيال ميكنيم بايد برنده باشيم، يا اينكه بايد حرف ما مورد قبول باشه.
درحاليكه زندگى فراز ونشيبهاى فراوانى دارد، گاه ما وگاه ديگرى، وگاه هيچكدام نبايد حرف ما به نتيجه برسد.
اينكه ما خيال كنيم بايد، حتى اگر يك بار هم باشد، بايد ديگرى كوتاه بيايد، وحرف من به كرسى نشيند.
باور كنيد اينها ساخته وپرداخته تصورات هريك از ما است، همه خيال ميكنيم حرفمان خريدار ندارد، در حاليكه همه انسانها حرفشان خريدار دارد، امروز نه، فردا، درنتيجه خريدار خواهد داشت.
ملاك موفقيت است نه به كرسى نشاندن حرف من يا شما.
زن وشوهر، خواهر وبرادر، پدر ومادر، فاميل دور ونزديك، همه ما اعضاى جامعه اى هستيم كه نياز به همفكرى وهمكارى و يا هماهنگى دارد، ما نبايد فكر كنيم چه كسى برنده وكداميك از ما بازنده شده ايم.
سعادت افراد جامعه در گرو تحمل از يكديگر است، بسيار ديده شده من بايد ببازم تا كار به نتيجه رسد.
هيچگاه با يك كودك مُچ گرفته ايد؟
براى آنكه به او شخصيت بدهيد، بايد او برنده شود وما بازنده، با اين عمل او رشد ميكند، وما عامل رشد او بوديم، درنتيجه ما برنده هستيم نه بازنده.
بيائيد ديگرى را برنده قرار دهيم تا بايكديگر رشد كنيم.
محمد تقى ذاكرى
١٩ محرم ١٤٤٣ هجرى
